چقدر زود دیر می شود

حسرت همیشگی*

حرف‌های ما هنوز ناتمام...

تا نگاه می‌کنی:

وقت رفتن است

باز هم همان حکایت همیشگی

پیش از آنکه با خبر شوی

لحظه عزیمت تو ناگزیر می‌شود

آی...

ای دریغ و حسرت همیشگی

ناگهان

چقدر زود

دیر می‌شود ............................

توشه اندک و راه طولانی و سخت:

یا ایهَا النَّاسُ انَّکمْ فی دارِ هُدْنَةٍ وَ انْتُمْ عَلی ظَهْرِ سَفَرٍ، السَّیرُ بِکمُ السَّریعُ، فَاعِدُّوا الْجِهازَ لِبُعْدِ الْمَسافَةِ.(كنزالعمال، 44163.)

[ای مردم شما در خانه سکون و آرامش هستید، و در آستانه سفری می باشید، شما را به سرعت حرکت می دهند، پس کوشش خود را به خاطر دوری سفرتان بکار گیرید.]

و حضرت امیر علیه السلام این گونه از آن ناله سر می دهد:

آه مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُوُلِ الطَّریقِ وَ بُعْدِ السَّفَرِ وَ عَظیمِ الْمَوْرِدِ.(نهج البلاغه، حكمت 74 به ترتيب فيض‏الاسلام و 77 به ترتيب صبحى صالح)

[آه از کمی توشه، و طولانی بودن راه، و دوری سفر، و عظمت مقصد]

و ابوذر در کنار خانه خدا، این چنین به مردمی که در اطرافش اجتماع کرده اند پند و اندرز می دهد:

لَو انَّ احَدَکمْ ارادَ سَفَراً، لَاتَّخَذَ فیهِ مِنَ الزَّادِ ما یصْلُحُهُ، فَسَفَرُ یوْمِ القِیمَةِ امَّا تُریدُونَ فیه ما یصْلُحُکمْ؟

[اگر کسی از شما خواست سفری رود، توشه سفر به آنچه بکارش آید تهیه می کند، پس شما برای سفر روز قیامت از آنچه به کارتان آید چه تدارک دیده اید؟]

شخصی برخاست و گفت ما را موعظه نما، ابوذر ادامه داد:

صُمْ یوْماً شدیدَ الحَرِّ لِلنُّشُورِ، وَ حُجَّ حِجَّةً لِعَظائِمِ الْامُورِ، وَصَلِّ رَکعَتَینِ فی سَوادِ اللَّیلِ لِوَحْشَةِ الْقُبُورِ.(بحارالأنوار، ج 96، ص 119.)

[روزی گرم و آتشین را بیاد نشور تان از قبر روزه گیرید، حجّی را برای سختیهای قیامت به جا آورید، دو رکعت در سیاهی شب برای وحشت قبر، نماز گذارید.]