آسیب شناسی دفاع مقدس:نفاق در دفاع مقدس:(3)

توهین،اهانت و ...به رزمندگان و ایثارگران

هشت سال دفاع مقدس مردم ایران سبب رقم زدن واقعه ای شد که در طول تاریخ 250 ساله اخیر بی سابقه بوده و در نتیجه آن تمامیت ارضی ایران حفظ شده و بدون جدا شدن بخشی از ایران مرزهای آن تثبیت شده باقی ماند.

حماسه سرایان و آفریندگان دفاع مقدس از بین جوانان و نوجوانان بی نام و نشانی بود که با هدف دفاع از وطن عزیز مان ایران و یا تکلیف دینی در میدان رزم به مقابله با دشمن تا دندان مسلح پرداختند و باعث شدند رویای فتح و پیروزی دشمن به سراب مبدل شود.

در این روند جوانان این مرز بوم با احساس مسولیت پای در این کارزار نهاده و بدون چشمداشت موقعیتی،مالی و یا هر امتیاز خاص تا آخرین روزهای دفاع مقدس در جبهه های نبرد باقی مانده بدون این که شکوه ای داشته و یا از کمبودها بنالند ؛ اما از جانب قاعدین و افرادی که بیرون گود بودند برخی با کنایه و حرکات ناشایست سبب ازار و اذیت این مجاهدان راه خدا شدند.

تعداد زیادی از جامعه ایران علی رغم حکم فقهی امام در زمینه واجب کفایی بودن حضور در جبهه های نبرد ، به دلایل مختلف از انجام آن سرباز زدند اما بخشی نیز علاوه بر خود چندین تن از خانواده آنان در عرصه ایثار حاضر شده و در همین راستا خانواده های چند شهید و ایثارگر از نشانه های واضح آن می باشد.

برخی از افراد در زمان حضور این افراد در جبهه های جنگ با طعنه و کنایه به باقی مانده اعضای خانواده این رزمندگان خصوصاً پدر و مادر آنها زخم زبان هایی می زدند که اثرات آن هنوز علی رغم دهه ها از آن ماندگار شده و روان رزمندگان را دچار آسیب کرد؛ حرف هایی که بیشتر نشان از دادن امتیازها و پول های هنگفت به بچه های رزمنده بود و اینک رزمنده و مجاهد راه خدا علاوه بر مبارزه با دشمن خارجی در مرزها باید ضمن تحمل زخم زبان ها در سطح جامعه آن روز به مصاف با آن می پرداخت یعنی در حقیقت جهاد اکبر در جبهه ها و جهاد اصغر با تحمل نفاق و زخم زبان در پشت جبهه و سطح جامعه.

روزهای بسیار سختی توسط رزمندگان و خانواده ها در پشت جبهه سپری شد در اوایل توسط سازمان مجاهدین خلق رزمندگان و اعضای خانواده آنان مورد اذیت و آزار قرار می گرفتند و این صحنه ها در محلاتی که تعداد اعضای سازمان بیشتر بود نمود بیشتری داشت.

در برهه بعدی برخی از حرف های درگوشی بین مردم سبب گسترش این اهانت ها و تهمت ها شده تا اینکه عیان شد و با توهین به خانواده شهدا در روی مزار شهدا به اوج خود رسید و سبب شد تا به بهانه های مختلف آنها را مورد اذیت و آزار قرار دهند اما اصابت گلوله و ترکش کجا و نیش زبان و کنایه به خانواده ها در پشت جبهه ها کجا.

عنوان می شد معلوم نیست در جبهه ها چه می دهند که این رزمندگان نه یکی بلکه چند تن در آنجا حاضر شده تا سبب افزایش این امتیازات و امکانات شود،این کنایه ها در شرایطی نقل می شد که تا سال 1362 هیچگونه حقوق و مزایایی برای آنان نبود و حتی بچه های سپاه از دریافت حقوق و مزایای خویش خودداری می کردند و من به چشم خویش التماس و خواهش های مسئول مالی رزمندگان را دیده بودم که از رزمندگان سپاه برای گرفتن آن اقدام بکنند زیرا با پایان سال باید آن را به مرکز برگرداند.

در سال 62 برای سه ماهه اعزام مبلغ 25000ریال اختصاص داده بودند که رقم قابل ملاحظه ای نبود و این رقم تا پایان جنگ خیلی تفاوت نکرد ؛ اما حضور بساری از آنان در جنگ علاوه بر از دست دادن سلامت جسمی و روحی سبب از دست رفتن فرصت های شغلی و تحصیلی آنان شد و از سوی دیگر برخی از آنان تهدید به اخراج از کار قبلی و عملی شدن آن شد براستی داستان قطع حقوق شهید شمایلی جانشین تیپ 15 امام حسن مجتبی ع و لشکر 7 حضرت ولی عصر عج در این مورد شنیدنی است در کشوری که باید جنگ در راس امور باشد .

این داستان در جای جای ایران نمونه های مختلفی دارد در حوزه های علمیه برای اعزام به جنگ مشکل تراشی می کردند و با تهدید زدن غیبت و قطع شهریه مانع حضور آنان در جبهه های جنگ می شدند ، این وضعیت در دانشگاهها نیز به صورت دیگری وجود داشت و با زدن رنگ و لعاب درس و این که نمی خواهند دانشجوی بیسواد تحویل جامعه دهند مانع اعزام آنان شده و برای دانشجویان اعزامی مشکلات فراوارن ایجاد می کردند در این مورد دانشجویان دانشگاه های مختلف موارد زیادی برای اثبات آن دارند.

دفاع مقدس با تمام فراز و نشیب های خود به پایان رسید و رزمندگان با چشمانی اشکبار در غم بازماندن از قافله عشق به شهر و دیار خویش برگشتند در شرایطی که از زندگی به تمام و کمال باز مانده بودند و در این شرایط دولت برای جبران این عقب ماندگی در سال 1369 اقدام به طراحی سهمیه رزمندگان نمود در شرایطی که طیف عظیمی از آنان نیازی به این امر نداشتند؛برخی استعداد بالا داشته و برخی اصلاً دیپلم نداشته و نیازی به آن نداشتند و بخشی نیز با توجه به زخمهای روحی و روانی و همچنین نداشتن موقعیت شغلی در پیچ و خم دنیا رها شده و به عبارت بهتر در جامعه ما در زیر پای چرخهای چهار نعل رفتن به سمت امور دنیوی زیر دست و پا له شدند.

رزمندگان بازمانده از جنگ به جای التیام زخمهای آنان مجداً از سوی تیرهای نامرئی در جامعه ناشی از عملکرد سوء مدیران اجرایی پس از جنگی هشت ساله آماج حملاتی از درون فضای پیرامونی و خانواده ها شده که دامنه آن به اقوام و خویشان رزمندگان هم کشید و به عبارتی بهتر به جای این که مشکلات رزمندگان در حوزه های عقب افتادن در فراهم نمودن شغل،امکانات درمانی و ... تنها به اختصاص سهمیه رزمندگان و معافیت از خدمت برای فرزند آنان اقدام نمودند و آنها را در جامعه ای سرشار از چالش های اقتصادی،اجتماعی، فرهنگی و ....به همراه سوء مدیریت مسئولین اجرایی که هنوز نیز ادامه دارد رها کردند در حالی که جوامع دیگر برای فرزندان رزمنده و ایثارگر خویش از هیچ تلاشی فرو گذار نموده اند نگاهی به صفحات مجازی در زمینه کشورهای مختلف صحت این امر را روشن می سازد.